Αρχική

Σήμερα, η ιστορία της ανθρωπότητας έχει εισέλθει στην εποχή των μεγάλων ανατροπών. Ο ρυθμός των παγκόσμιων εξελίξεων είναι απίστευτος. Πρόκειται για μια περίοδο "σύντομης ιστορίας" στην οποία δέκα χρόνια εξέλιξης χωρούν τώρα σ' ενα μήνα, μια εβδομάδα ή ακόμα και κάποιες ημέρες. Σ' όλη τη γη μια καταιγίδα που φυσάει μετακινεί βίαια την ανθρωπότητα απ' τη μια ήπειρο στην αλλη, και από την μια χώρα στην αλλη.

Οι εξεγέρσεις, οι εμφύλιοι πόλεμοι, οι συγκρούσεις, οι μαζικές επαναστατικές δράσεις κατά του καπιταλισμού, της αστικής τάξης και των κυρίαρχων τάξεων, έχουν παγκόσμια εξαπλωθεί. Ολα αυτά δείχνουν οτι η ανθρωπότητα έχει εισέλθει σε μια "νεα φάση" ιστορίκης εξέλιξης. Μια εποχή κοινωνικών επαναστάσεων και μεγάλων κοινωνικών ανατροπών έχει αρχίσει. Ακριβώς όπως στη σκάλα της ιστορικής εξέλιξης οι πρωτόγονες κομουναλιστικές κοινότητες δίνουν τη θέση τους στις κοινότητες των σκλάβων κι αυτές με τη σειρά τους στις φεουδαρχικές κοινωνίες, κι εκείνες πάλι στις καπιταλιστικές, έτσι οι καπιταλιστικές τώρα εγκαταλείπουν τη θέση τους μπροστά στην σοσιαλιστική κοινωνία. Η ανθρωπότητα βιώνει τον πόνο της μέταβασης σε ένα νέο και προηγμένο κόσμο, αταξικό και χωρίς σύνορα θάβωντας ιστορικά τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.

Όπως όλες οι μορφές κοινωνίας που προηγήθηκαν αυτής, η καπιταλιστική κοινωνία και ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής είναι προσωρινά. Αυτή η μορφή καπιταλιστικής παραγωγής έχει πλέον φθάσει στα όρια της ιστορικής της εξέλιξης, έχει γίνει το μεγαλύτερο εμπόδιο μπροστά στην ανάπτυξη της ανθρωπότητας και έτσι η καταστροφή της είναι πια αναπόφευκτη για την πρόοδο της ανθρωπότητας. Οι μεγάλες αναταραχές στον κόσμο, οι εσωτερικοί και εξωτερικοί πόλεμοι, οι εξεγέρσεις και οι ξεσηκωμοί, η πείνα και η εξαθλίωση, η ανεργία, και η καταστροφή δημιουργούνται πάνω σ'αυτήν την αντικειμενική βάση. Εν συντομία, η επαναστατική αναταραχή που αντιμετωπίζουμε σήμερα και καλύπτει ολόκληρη τη γη είναι το αποτέλεσμα μιας ολόκληρης ιστορικής εξέλιξης του καπιταλισμού.

Δεν είναι πλέον δυνατό να αναλύσουμε επιστημονικά, να κατανοήσουμε και να συλλάβουμε τα γεγονότα και τα φαινόμενα χωρίς να σκεφτόμαστε με νέες έννοιες που εκφράζουν τις σημερινές εξελίξεις. Ο ιμπεριαλισμός θέτει σε ''διαδικασία πλήρους προσάρτησης''την οικονομία των εξαρτημένων χωρών, ''ο παγκόσμιος εμφύλιος πόλεμος'', ''η αλματώδης κατάρευση του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ'', ''ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος'' μεταξύ ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος και παγκόσμιου προλεταριάτου που συνεχίζεται, ''ο Αιώνας των εξεγέρσεων'' κλπ, είναι οι βασικές έννοιες με τις οποίες αποκωδικοποιούνται και εξηγούνται επιστημονικά οι καθημερινές εξελίξεις. Αν κανείς δεν ξεκινήσει από τις έννοιες αυτές, δε θα μπορέσει να δημιουργήσει ολοκληρομένη πρόταση ούτε γιά την παγκόσμια επανάσταση, ούτε γιά την ενωμένη επανάσταση Τουρκίας-Κουρδιστάν.

Οι επιρροές που ασκούν οι αστικές απόψεις και οι ίδιοι οι αστοί στο μικροαστικό σοσιαλιστικό κίνημα είναι πολύ συχνές. Οι αντεπαναστάσεις του '89-'91 στο σοσιαλιστικό σύστημα, η πτώση του τοίχους, οι ανακοινώσεις γιά ''το τέλος της ιστορίας'', εν ολίγης, ο θρίαμβος του καπιταλισμού, αποπροσανατόλισε και τρόμαξε το παγκόσμιο μικροαστικό σοσιαλιστικό κίνημα. Ωστόσο την ίδια περίοδο στην Τουρκία και σε άλλες περιοχές του κόσμου υπήρχε επαναστατική άνοδος. Η θεωρητική ρηχότητα που απομόνωσε τα επαναστατικά γεγονότα, όταν ενώθηκε με την απαισιοδοξία που δημιούργησε η αποσύνθεση του σοσιαλιστικού συστήματος, ολοκλήρωσαν μιά πλήρη απογοήτευση.

Ωστόσο όλα φαίνονται καθαρά. Ενώ ο ''θρίαμβος''της παγκόσμιας αστικής τάξης εξακολουθεί να αντηχεί, όλες οι ευρωπαικές χώρες, από το '93 άρχισαν να αναταράσονται από απεργείες και διάφορες δράσεις. Οι δράσεις κατά των συμφωνιών του παγκόσμιου εμπορίου( GATT, GATS, MAI, MIGA) ξεσπούν και εξαπλώνονται σ'όλον τον κόσμο. Στις Βριξέλες τα φορτηγά κλείνουν τους αυτοκινητόδρομους,οι αγρότες κινητοποιούνται σ'όλη την Ευρώπη, από την Ιαπωνία μέχρι τη Ρώμη οι αγρότες αμφισβητούν τις γεωργικές πρακτικές των μονοπωλείων. Αμέσως μετά έρχεται στην επικαιρότητα η εξέγερση των Ζapatistas στην Chiapas. Τον πρώτο γύρο παγκόσμιων εμπορικών συμφωνιών στην Ουρουγουάη, ακολούθησε η δημιουργία του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και αυτό προκάλεσε ένα νέο κύμα δράσεων και ενεργειών. Απεργείες, δράσεις,διαδηλώσεις δε σταμάτησαν πότε. Ενίωτε μάλιστα μετατρέπονταν σε παγκόσμιες εξεγέρσεις.

Ένα ποιοτικό άλμα έγινε με το Σιάτλ. Δημιουργήθηκε τότε ένα αντικαπιταλιστικό παγκόσμιο κίνημα. Μάζες που μετριώταν σε εκατομμύρια και είχαν εξαπλωθεί σε κάθε γωνιά της γης, με το σύνθημα «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» εξέφραζαν στην ουσία την επιθυμία και την τάση προς τον κομμουνισμό. Η τεράστια ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων έχει φτάσει σε ένα σημείο όπου αυτές οι δυνάμεις δεν μπορούν να χωρέσουν στις καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις που τις περιβάλλουν. Η κεφαλαιακή φύση των μέσων παραγωγής και η καπιταλιστική ιδιωτική ιδιοκτησία, γίνεται πραγματικό εμπόδιο το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να ξεπεραστεί γιά την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Στη μία πλευρά, τεράστιου βαθμού συσώρευση πλούτου μιας χούφτας μονοπωλείων, στην άλλη πλευρά, συσώρευση πείνας, φτώχιας και εξαθλίωσης για τη συντριπτική πλειοψηφια του πληθυσμού του κόσμου. Αφενός, οι παραγωγικές δυνάμεις με τις επιστημονικές και τεχνολογικές, τεράστιες εξελίξεις έχουν φτάσει στο σημείο όπου θα μπορούσαν να ζήσουν την ανθρωπότητα με αφθονία και ευημερία, αφετέρου λόγω της καπιταλιστικής ιδιωτικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και επομένως της ποιότητας του κεφαλαίου, η εξέλιξη αυτή έχει σαν αποτέλεσμα εκατομύρια ανθρώπων άνεργων και διωγμένων από τη ζωή.

Όλα αυτά είναι οι αναπόφευκτες συνέπειες των νόμων της κίνησης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Καθώς το κεφάλαιο συσσωρεύεται και αυξάνεται, η ζήτηση για εργασία μειώνεται ραγδαία και ανάλογα με το μέγεθος του κεφαλαίου. Δηλαδή, την ανεργία του υπερπληθησμού τη δημιουργεί η ίδια η καπιταλιστική συσσώρευση και αυτός είναι ο νόμος του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Δεν είναι σωστό να συνδέουμε τη συνεχή αύξηση της ανεργίας με την πολιτική των κυβερνήσεων. Αλλά οι καπιταλιστές γιά να κρύψουν αυτή την αντίφαση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, αναπαράγουν επίτηδες αυτό το ψέμα. Εντούτοις, στην καπιταλιστική κοινωνία, '' όλη η μορφή κίνησης της μεγάλης βιομηχανίας βασίζεται στη συνεχή μετατροπή ενός κομματιού του πληθυσμού των εργαζομένων σε άνεργους ή ημιάνεργους''.

Η τεράστια πρόοδος στην επιστήμη, στην τεχνολογία και στην κοινωνική παραγωγικότητα της εργασίας έχει μειώσει σημαντικά τη διάρκεια των απαιτούμενων ετών εργασίας του εργαζόμενου και της οικογένειάς του. Η συντομότερη διάρκεια της απαραίτητης εργασίας για την επιβίωση αποτελεί την προϋπόθεση και την υλική βάση γιά την πολύπλευρη ανάπτυξη και την ελευθερία της ανθρωπότητας. Σήμερα, αυτή η προϋπόθεση είναι πολύ ώριμη. Αλλά λόγω της καπιταλιστικής ιδιωτικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, αυτή η εξέλιξη της παραγωγικότητας της κοινωνικής εργασίας οδηγεί στο αντίθετο αποτέλεσμα αυτή την τεράστια πρόοδο στις παραγωγικές δυνάμεις. Λόγω των καπιταλιστικών χαρακτηριστικών των μέσων παραγωγής, αυτή η πρόοδος της ανθρωπότητας δεν αποτελεί ελευθερία αλλά δουλεία, δεν αποτελεί ευημερία και ευτυχία αλλά πείνα και εξαθλίωση. Η ανεργία αποτελεί καταστροφή για έναν εργάτη, είναι πείνα, εξαθλίωση και δίωξη από τη ζωή. Κάθε πρόοδος στα μέσα παραγωγής, που ελέγχονται από την καπιταλιστική ιδιωτική ιδιοκτησία, οδηγεί στα παραπάνω συμπεράσματα για την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους.

Το κεφάλαιο αναλογα με το μέγεθός του μειώνει ραγδαία τη ζήτηση εργασίας, ένα μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού καθημερινά το μετατρέπει σε υπερπληθυσμό και γιά να μειώσει το κοστολόγιο συμπυκνώνει την εκμετάλευση, δηλαδή περιορίζει τις καταναλωτικές μάζες των δικών του εσωτερικών αγορών σε μια βάση πείνας, ενώ οι καπιταλιστές επίσης κυνηγούν καταναλωτές, παγκόσμια, για τις τεράστιες παραγωγές τους. Ετσι οι καπιταλιστές κυνηγώντας καταναλωτές παγκόσμια έχουν καταστρέψει τις δικές τους εσωτερικές αγορές και έχουν οδηγήσει τις μάζες σε πείνα και εξαθλίωση.

Αυτός είναι ένας απόλυτος νόμος του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Αλλά αυτή η καταστροφή δεν μπορεί να συμβεί σιωπηλά. Οι μάζες δεν μπορούν να παραμείνουν σιωπηλές για μεγάλο χρονικό διάστημα, καταδικασμένες στη φτώχεια και την πείνα, και διωγμένες από τη ζωή. Σήμερα οι εξεγέρσεις, οι εσωτερικοί και εξωτερικοί πόλεμοι, οι απεργίες, οι γιγαντιαίες επαναστατικές μαζικές δράσεις βασίζονται σε αυτή την αντικειμενική βάση σε όλο τον κόσμο.

Αυτή η ιστορική περίοδος και τα γεγονότα που εξαπλώνονται σε ολόκληρο τον κόσμο, δεν πρέπει να θεωρούνται ως αποσυνδεδεμένα μεταξύ τους φαινόμενα που αλληλοεπηρεάζονται τυχαία. Η ανάλυση και η αξιολόγηση των γεγονότων θα πρέπει να γίνεται στο ιστορικό πλαίσιο και σε παγκόσμια κλίμακα. Ετσι είναι η επιστημονική προσέγγιση. Αυτή η επιστημονική προσέγγιση δείχνει ότι τα γεγονότα και τα φαινόμενα δεν είναι παροδικά, τυχαία, και προετοιμάζονται από μια ολόκληρη ιστορική εξέλιξη και τους νόμους κίνησης του καπιταλισμού.

Τώρα πια ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής έχει φτάσει στα όρια της ιστορικής του ανάπτυξης. Το ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε παρακμή. Οι συγκλονιστικές εξελίξεις συμβαίνουν με άλματα. Η ανθρωπότητα έχει φτάσει σε μια νέα φάση ιστορικής ανάπτυξης. Η ουσία αυτής της "νέας φάσης" είναι ότι οι κοινωνικές επαναστάσεις που θα κάνουν τη μετάβαση από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό με αλματώδης ρυθμούς, έχουν αρχίσει πρακτικά. Καθώς ο παλιός κόσμος καταρρέει, ένας νέος κόσμος γεννιέται πάνω στα συντρήμια του•η προοπτική της απελευθέρωσης της ανθρωπότητας συνεχίζεται, η χιλιετία της ελευθερίας έρχεται: η αυγή του κομμουνισμού ξεκινά!

Αν υπολογίζει κανείς ότι η παγκόσμια αστική τάξη θα παραμείνει σιωπηλή μπροστά στην κατάρρευση του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος, και θα σκύψει το σβέρκο ανήμπορη απέναντι στη μοίρα της, χωρίς αμφιβολία κανει ένα μεγάλο λάθος. Οταν στα τέλη του περασμένου αιώνα το ΝΑΤΟ καθόριζε τον αιώνα αύτο ως τον ''αιώνα των εξεγέρσεων'' την ιδια στιγμή επιννοούσε τα μέτρα και τις πολιτικές εναντίων των εξεγέρσεων αυτών. Άπο τα τέλη της δεκαετίας του '90 άρχισαν να εκπαιδεύουν και να οργανώνουν το ΝΑΤΟ, το οποίο δημιουργήθηκε σαν μια οργάνωση πολέμου, για εξωτερικούς πολέμους, σε ''ασκήσεις καταστολής πλήθους'' δηλαδή σε ασκήσεις καταστολής κοινωνικών εξεγέρσεων. Αυτό σήμαινε την έναρξη των προετοιμασιών εμφυλίου πολέμου σε όλο τον κόσμο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες για να επιταχύνουν τη συγκέντρωση κεφαλαίων παγκοσμίως, έχουν εφαρμώσει την πολιτική πλήρους προσάρτησης των οικονομιών των εξαρτημένων χωρών, ενώ έκαναν το βήμα για την έναρξη ενός παγκόσμιου πολέμου κατά των λαών του κόσμου. Στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 γκρέμισαν οι ίδιοι τους δίδυμους πύργους στα κεφάλια τους.

Με αυτή την προβοκάτσια οι ΗΠΑ, αφενός ξεκίνηνουν ένα νέο κύμα επιθέσεων εναντίον κομμουνιστικών δυνάμεων στο έδαφός τους και σ'ολο τον κόσμο, αφετέρου επιχειρόντας στρατιωτικές κατοχές ανάγκασε άλλους ιμπεριαλιστικούς αντιπάλους να ακολουθήσουν τις δικές τους πολιτικές, στο στρατιωτικό τομέα στον οποιο οι ΗΠΑ υπερέχουν. Είναι προφανές ότι αυτή η προσπάθεια αποσκοπεί στην αποκατάσταση της κατάρευσης της ηγεμονίας των ΗΠΑ.

Με αυτή την πολιτική, οι Ηνωμένες Πολιτείες κατάφεραν να περάσουν σε δεύτερη μοίρα τις αντιφάσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστών σαν να βρίσκονταν ακόμη στην εποχή της Σοβιετικής Ένωσης και του σοσιαλιστικού συστήματος. Οι ιμπεριαλιστές στα θέματα της κατοχής του Αφγανιστάν και του Ιράκ, τα μέτρα εναντίον της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού και την καταστολή των επαναστατικών δυνάμεων, έδρασαν με πρωτοπόρο τις Ηνωμένες Πολιτείες και σε συνεργασία μαζί τους. Ωστόσο, αυτή η πολιτική θα μπορούσε να είναι αποτελεσματική μόνο για ένα χρονικό διάστημα, ενάντια στους νόμους κίνησης του καπιταλισμού. Ενώ ο άνισος αναπτυξιακός νόμος του καπιταλισμού διαστρευλώνει επανειλημμένα τις ισορροπίες μεταξύ των ιμπεριαλιστικών-καπιταλιστικών χωρών, οι αντιφάσεις στον ανταγωνισμό μεταξύ των ιμπεριαλιστών οξύνονται. Η βαθιά κρίση του συστήματος δρα ως παράγοντας επιτάχυνσης αυτής της διαδικασίας.

Ήταν αναπόφευκτο οι αντιφάσεις που συσωρεύθηκαν και οξύνθηκαν, να μπούνε στο προσκήνιο όπως η συσσώρευση νερού πίσω από το φράγμα. Οι αντιφάσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστών, που θάβονταν υπο την πίεση των Ηνωμένων Πολιτειών, έχουν γίνει πιο εμφανείς τα τελευταία χρόνια από ό,τι στο παρελθόν. Μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας, Γερμανίας και Αγγλίας και αυτών των χωρών με άλλα μικρότερα κράτη που βρίσκονται πίσω από αυτούς τους ιμπεριαλιστές, υπάρχουν συγκρούσεις τόσο βίαιες που δεν μπορούν πια να κρυφτούν. Oι εχθροί δε χρειάζεται πια να κρύβουν τα δόντια τους.

Ως αποτέλεσμα αυτού οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες κατευθύνουν το ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό σύστημα, χάνουν την προηγούμενη τους θέση και την επιρροή τους στην Ευρώπη, από την άλλη πλευρά η Γερμανία, ετοιμάζεται για την ευρωπαϊκή της ηγεσία και η Γαλλία άρχισε να μπαίνει στην τροχιά της Γερμανίας φεύγοντας από την αμερικανική επιρροή. Οι ΗΠΑ ακολουθούν πολιτική πολιορκίας απέναντι στη Ρωσία στο στρατιωτικό και οικονομικό τομέα, ενώ η Γερμανία ανοιχτά αντιτίθεται στην πολιτικη των ΗΠΑ αναπτύσσοντας σχέσεις με τη Ρωσία. Η Βρετανία κάπως διαφοροποιήται από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, δεν είναι πια το πιστό σκυλάκι των Ηνωμένων Πολιτείων, αλλά ακόμη διατηρεί τη θέση των ΗΠΑ απέναντι στη Ρωσία. Η Ιταλία η οποία επιτέθηκε στη Λιβύη μαζι με τη Γαλλία σαν πεινασμένοι λύκοι, τώρα τραβιέται στην άκρη σαν αποδυναμομένος, ξεμωραμένος, γερος. Η Γαλλία, η Γερμανία και τα κράτη που βρίσκονται στην επιρροή τους έχουν αντιταχθεί σαφώς και αμφισβήτησαν την πολιτική που έχουν αναπτύξει οι ΗΠΑ κατά του Ιράν κατά την τελευταία περίοδο. Στη Συρία, κάθε ιμπεριαλιστικό κράτος δινει τον δικό του τόνο ανάλογα με τα δικά του συμφέροντα. Σχεδόν δεν υπάρχει ίχνος κοινής πολιτικής και συμπεριφοράς μεταξύ των ιμπεριαλιστών όπως υπήρχε στην αρχή του εμφυλίου πολέμου της Συρίας. Καθώς ο κατάλογος αυτός συνεχίζεται η διαδικασία εξακολουθεί να εμβαθύνει.

Η εμβάθυνσης των αντιφάσεων και των συγκρούσεων μεταξύ των ιμπεριαλιστών, αν και όχι προς το παρόν, στη διάσταση του πολέμου, είναι σημαντικές. Η αντίφαση και ο ανταγωνισμός μεταξύ των ιμπεριαλιστών που προκύπτει στις επαναστατικές συνθήκες, τροφοδοτούνται από αυτές τις συνθήκες και επιδεινώνονται στις συνθήκες αυτές. Αυτό ανοίγει το μέτωπο του αγώνα των εργατικών λαών, δημιουργεί σε αυτό "απροσδόκητους συμμάχους" από τη μια πλευρά, και από την άλλη διευρύνει τα κανάλια μέσα από τα οποία ρέουν οι επαναστάσεις. Οι εργαζόμενοι λαοί βλέπουν τη νίκη τους σε αυτόν τον κατακερματισμό των εχθρών τους. Ο ιμπεριαλισμός και η αντίδραση αρχίζουν να χάνουν παντού. Αυτό αποδεικνύεται από τις εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα μπροστά στα μάτια μας στην κοντινή μας γειτονία.

Οι ιμπεριαλιστές εισήλθαν σε μια διαδικασία ήττας, στη Συρία, ακόμη και μετά με την ένταξη της Ρωσίας. Ηττώνται στη Συρία και ηττώνται στο Ιράκ. Στα παλαιστινιακά εδάφη, η Χάμας, που ίδρυσε το ίδιο το Ισραήλ για να εκτρέψει την παλαιστινιακή επανάσταση από την πορεία της, κήρυξε την πτώχευσή της. Οι παλαιστινιακές επαναστατικές οργανώσεις βρέθηκαν στις συνθήκες αυτές που τους επέτρεψαν να επιστρέψουν και πάλι στους προηγούμενους ενεργούς ρόλους και δύναμεις τους.

Ο αέρας της εξέγερσης που ξεκίνησε από τις εργατικές τάξεις της Τυνησίας και εξαπλώθηκε σε όλη τη Βόρεια Αφρική συνεχίζει να πνέει όλο και δυνατότερος. Οι ιμπεριαλιστές προκειμένου να αποτρέψουν αυτές τις εξεγέρσεις από το να μετατραπούν σε κοινωνική επανάσταση, έχουν προκαλέσει θρησκευτικές συγκρούσεις, και συγκρούσεις αιρέσεων, οργανώνοντας και οπλίζοντας θρησκευτικές φασιστικές συμορίες παντού, και οδηγώντας τες πανω στους λαούς, δίνοντας μια «θρησκευτική- αιρετική» διάσταση στις σύγκρουσεις και τις εξεγερσεις που δεν άλλαζει ομως το γεγονός.

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Το γεγονός ότι αυτή η επαναστατική αναταραχή, από την Αφρική έως τη Μέση Ανατολή, από τη Λατινική Αμερική μέχρι την Ασία και από κει στην Ευρώπη, που περιβάλλει και καθορίζει τον κόσμο, οφείλεται στο οτι προέρχεται από τη σύγκρουση της εργασίας με το κεφάλαιο, του κομουνισμού με τον καπιταλισμό, του νέου κόσμου με τον παλιό κόσμο, σ'αυτά βασίζεται, και απ'αυτά παίρνει τη δύναμη και την ενέργεια της. Αυτό δείχνει ότι είμαστε σε επαναστατική κατάσταση παγκοσμίως. Όλες οι συγκρούσεις, οι αναταραχές, οι ανατροπές που εμφανίζονται με διαφορετικές μορφές και σε διάφορες χώρες και γεωγραφικές περιοχές αποτελούν απόδειξη της ύπαρξης και επικράτησης της επαναστατικής κατάστασης.

Οι πόλεμοι που λαμβάνουν χώρα στη Μέση Ανατολή, από την Υεμένη, έως τη Συρία και το Ιράκ, οι οποίοι γίνονται εδώ και χρόνια και αναπτύσονται με μορφή εμφυλίου πολέμου και εξωτερικού πολέμου ταυτόχρονα, θα πρέπει να εξεταστούν και να αξιολογηθούν κάτω απ' αυτό το πρίσμα. Οι πόλεμοι που έχουν αναπτύξει οι ιμπεριαλιστές εναντίον των λαών, με συμμάχους τα αντιδραστικά - φασιστικά κράτη της περιοχής, και χρησιμοποιώντας τις θρησκευτικές φασιστικές συμμορίες, σκοπεύουν στη διατήρηση των περιφερειακών αντιδραστικών - φασιστικών εξουσίων, και στη μετατροπή όσων εξουσιών δεν έχουν τέτοια χαρακτηριστικά σε τέτοιες. Καμία αστική εξουσία δεν είναι σίγουρη για το αύριο σε όλη αυτή την ευρεία γεωγραφική περιοχή που έχουμε επισημάνει.

Όλες αυτές οι εξελίξεις σε έντονους ρυθμούς δεν μπορούν να γίνουν κατανοητές χωρίς να δούμε την κατάρρευση της ηγεμονίας των ΗΠΑ. Τώρα βλέπουμε έντονα τα αποτελέσματα της κατάρρευσης στην εσσωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Η κύρια αποστολή του Ομπάμα, του πρώτου μαύρου προέδρου της αμερικανικής ιστορίας, ήταν να ηρεμήσει και να αδειάσει τις βάσεις των επαναστατικών στρωμάτων που είχαν βαθιά ταραχθεί και ξυπνούσαν από το κίνημα Occupy. Ακριβώς όπως ο Rooswelt, ηρέμησε με το New Deal το προλεταριάτο το οποίο είχε ξεσηκωθεί με οργή, στη μεγάλη κρίση του 1930. Αλλά από τότε έχει κύλησει πόλυ νέρο στ'αυλάκι, και ο Ομπάμα ο οποίος κατηγορήθηκε για σοσιαλιστής από ηλίθιους αντιπάλους, δεν μπόρεσε να δώσει λύση σε τίποτα εκτός από τις μεταρρυθμίσεις στον τομέα της υγείας. Έτσι, τα τελευταία δύο χρόνια του Ομπάμα πέρασαν με τις ''μαύρες εξεγέρσεις'' που έφτασαν στην ένοπλη πάλη. Όταν άφησε τη θέση του στον Trump ο αγώνας των τάξεων στις ΗΠΑ έδεινε ενδείξεις ένοπλων συγκρούσεων. Την ημέρα που ο Τράμπ πήρε την προεδρία, εκατομμύρια άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους. Στο σημειο αυτό δημιουργείται το ενδεχόμενο η σκλήρυνση της ταξικής πάλης να μετατραπεί σε έναν ανοιχτό εμφύλιο πόλεμο σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Αυτή η τεράστια χώρα η οποία βρίσκεται πάνω σε πολύ σοβαρά οικονομικά, πολιτικά, εθνοτικά, πολιτισμικά ρήγματα προετοιμάζεται για τον πιο σκληρό εμφύλιο πόλεμο που έχει δει ο κόσμος.

Ακόμη και η Ευρώπη, η οποία έχει συνηθίσει να δίνει ταξικούς αγώνες μέσω δημοκρατικών θεσμών και ΜΚΟ, δεν απέχει πολύ από έναν εσωτερικό-εμφύλιο πόλεμο. Η Ευρώπη, που στηρίζονταν στις Ηνωμένες Πολιτειες στρατιωτικά και χρηματοδοτικά, κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα, μετά την ηγεμονική κατάρρευση των ΗΠΑ, ασχολείται με τα δικά της προβλήματα. Από την κρίση του 2008, ο κύριος στόχος του ευρωπαϊκού διπλωματικού στρατού ήταν να αντιμετοπίζει τις κοινωνικές επαναστάσεις κάπου μακριά από την ήπειρο. Είναι δυνατόν; Οι αναπόφευκτες επιπτώσεις της κρίσης δεν άργησαν να μετατρέψουν την Ευρώπη σε θερμοκήπιο κοινωνικών κινημάτων. Το Λονδίνο έμεινε μέσα στις φλόγες, οι Γάλλοι που ήθελαν να θυμηθούν την επανάσταση γέμισαν τις πλατείες του Παρισιού. Στην Ελλάδα, η αστική κοινωνία επέστρεψε από το χείλος της καταστροφής και εξακολουθεί να δυσκολεύεται να σταθεί στα πόδια της. Στην Ευρώπη, οι πολιτικές συνέπειες αυτής της έκτακτης περιόδου έχουν αρχίσει τελικά να γίνονται εμφανείς. Για σχεδόν 100 χρόνια το δικομματικό κέντρο( συντηρητικοί-σοσιαλδημοκράτες) που είχε σχηματιστεί με την οικονομική στήριξη του χρηματοπιστοτικού κεφαλαίου και με την ύπαρξη της αριστοκρατείας του προλεταριάτου έχει αρχίσει να διαλύεται και να πιάνει τα άκρα. Στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ελλάδα, την Ισπανία και την Ιταλία, βγήκαν αγωνιστικές μάζες εναντίον των φασιστικών σημαιών που σήκωναν τα ρατσιστικά κόμματα.

Ως αποτέλεσμα, οι ευρωπαίοι εργαζόμενοι έχουν ήδη εισέλθει σε μια πολύ σκληρή ταξική πάλη, κατά βάση αντίθετη στον φασισμό και τον καπιταλισμό. Η αντιφασιστική και αντικαπιταλιστική συμμαχία είναι μια πολύ ισχυρή συμαχία που ενοποιεί τα εξής στρώματα: προλεταριάτο, που έχει δοκιμάσει επανειλημμένα την οργανομένη του δύναμη σε γενικές απεργείες, - φτωχούς μετανάστες πίσω από τα οδοφράγματα, - νεολαία που βρίσκεται στην κόλαση της ανεργίας. Οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι, οι οποίοι έχουν στη μνήμη τους τις καταστροφές του Χίτλερ-Μουσολίνι, έχουν πολύ ισχυρά ηθικά και υλικά πλεονεκτήματα έναντι των φασιστικών κομμάτων που μεγαλώνουν με την υποστήριξη των χρηματοπιστοτικών ολιγαρχών. Καθώς τα κεντρικά πολιτικά κόμματα, τα οποία έχουν εξασφαλίσει την εξουσία της χρηματοπιστοτικής ολιγαρχίας, διαλύονται και σαπίζουν, ο προσανατολισμός του φασισμού του μονοπωλιακού κεφαλαίου γίνεται πίο προφανής. Αλλά ο προσανατολισμός τους αυτός αναγκάζει επίσης την ευρωπαϊκή εργατική τάξη και τις άλλες τάξεις εργαζομένων να ανυψώνουν την πάλη τους εναντίον της μονοπωλιακής καπιταλιστικής κυριαρχίας και του φασισμού.

Κάθε επανάσταση έχει εσωτερικές και εξωτερικές συνθήκες, εσωτερικούς και εξωτερικούς συμμάχους. Η πόλωση και οι συγρούσεις σε παγκόσμια κλίμακα, έχουν άμεση ή έμμεση επίδραση στην επανάσταση σε οποιαδήποτε χώρα. Από αυτή την άποψη, οι ιμπεριαλιστικές-καπιταλιστικές δυνάμεις στις σημερινές συνθήκες, έρχονται αντιμέτωπες με τις δυνάμεις που στην ηγεσία τους βρίσκονται η Ρωσία και η Κίνα, επηρεάζοντας άμεσα τους ταξικούς αγώνες σε παγκόσμια κλίμακα.

Ενώ από τη μια πλευρά, οι αντιφάσεις και οι συγκρούσεις μεταξύ Αμερικανών και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών βαθαίνουν, η αντιπαράθεση μεταξύ των ιμπεριαλιστών-καπιταλιστών και του μπλοκ της Ρωσίας και της Κίνας σε παγκόσμια κλίμακα γίνεται πιο έντονη και προκαλεί νέες συγκρούσεις. Η "Συμφωνία της Σαγκάης'' και όσες χώρες βρίσκονται στη διαδικασία της ενσώματωσης στη συμφωνία, στον οικονομικό, πολιτικό, εμπορικό, διπλωματικό και στρατιωτικό τομέα, γίνονται ένα όλο και περισσότερο ενισχυμένο δυναμικό και φανερό μπλοκ που έρχεται αντιμέτωπο με τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά του κόσμου. Αυτές οι αντιπαραθέσεις, σε πολλές περιπτώσεις, παρέχουν μεγάλες ευκαιρίες στις προοδευτικές επαναστατικές και σοσιαλιστικές δυνάμεις. Οι στρατιωτικές οικονομικές και εμπορικές σχέσεις της Ρωσίας και της Κίνας με την Κούβα, τη Βενεζουέλα και τη Βολιβία, βοηθούν τις χώρες αυτές και τους δίνουν πολλά πλεονεκτήματα. Πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψην το γεγονός ότι η Ρωσία στάθηκε πρόσφατα, ενάντια στους ιμπεριαλιστές-καπιταλιστές στους πολέμους της Ουκρανίας και της Συρίας. Αυτό αρκεί για να δείξει πόσο επιφανιακή και αντιεπιστημονική είναι η άποψη που βάζει στο ίδιο επίπεδο τη Ρωσία και την Κίνα με τις ιμπεριαλιστικές-καπιταλιστικές χώρες.

ΕΞΕΛΗΞΗ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

Όπως είναι γνωστό, η ιμπεριαλιστική αποικιοκρατική πολιτική, ως αποτέλεσμα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, από το 1945, έχει δώσει τη θέση της σε μια νέα αποικιοκρατία βασισμένη κυρίως στην οικονομική, χρηματοδοτική, διπλωματική και στρατιωτική εξάρτηση. Αυτές οι μορφές εξάρτησης / ημι-εξάρτησης που εμφανίστηκαν, ως πρωτα δείγματα, κατά την περίοδο του Λένιν, πείραν έναν γενικευμένο χαρακτήρα μετά την περίοδο που αναφέραμε.

Η ιστορική σημασία αυτής της εξέλιξης είναι ότι τα κεφάλαια και επομένως οι καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις έχουν εξαπλωθεί σε όλες τις γωνιές του κόσμου, και έχουν μεταβάλλει τις μορφές καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Οι ιμπεριαλιστές ως συνέχεια αυτής της πολιτικής, έχουν εντάξει σε σχέσεις συνεργασίας την "εθνική αστική τάξη" στις χώρες που πήγαν, και καταργούν σε μεγάλο βαθμό τον ''εθνικό'' της χαρακτήρα. Η μπουρζουαζία των εξαρτημένων / ημι-εξαρτημένων χωρών το είχε δει πριν από όλους οτι ο μόνος δρόμος για την κεφαλαιακή συσσώρευση και την καπιταλιστική ανάπτυξη περνάει από την ενίσχυση της συνεργασίας με το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο.

Έτσι, η καπιταλιστική ανάπτυξη διαλύει και ξεχωρίζει το παλιό "αποικιακό" έθνος, αποκαλύπτοντας δύο έθνη που στην πραγματικότητα είναι ασυμβίβαστα στο ίδιο "έθνος": το αστικό έθνος και το προλεταριακό έθνος. Με αυτήν την εξέλιξη, εμφανίστηκε μια σημαντική αλλαγή στο περιεχόμενο των «κλασικών εθνικών απελευθερωτικών πολέμων». Μετά από αυτή την ιστορική εξέλιξη, η εθνική απελευθέρωση, η απελευθέρωση από την ιμπεριαλιστική δουλεία, θα μπορούσε να αναπτυχθεί μόνο υπό την ηγεσία του προλεταριάτου. Αυτή η ταξική σχέση έφερε τα εθνικά απελευθερωτικά κινήματα πιο κοντά στον σοσιαλισμό και τους έδωσε εθνικό - ταξικό απελευθερωτικό χαρακτήρα. Επειδή αυτά τα απελευθερωτικά κινήματα εξελίχθηκαν, οπως ήταν φυσικό, σε πολέμιους του ιμπεριαλισμού και των συνεργατών του. Τα απελευθερωτικά κινήματα στο Βιετνάμ, την Κορέα, το Λάος, την Καμπότζη, την Αφρική είναι μερικά παραδείγματα. Το γεγονός ότι μετά το 1945 ο σοσιαλισμός έγινε παγκόσμιο σύστημα επέτρεψε σε αυτά τα κινήματα να βρουν έναν ισχυρό σύμμαχο στις σοσιαλιστικές χώρες.

Αυτή η διαδικασία δεν έχει καταργειθεί μέχρι σήμερα, αντιθέτως, συνεχίζει να εμβαθύνει. Όπου η καπιταλιστική ανάπτυξη βάζει χέρι, διαλύει και ξεχωρίζει τα "παλιά έθνη", σε τάξεις που έχουν αγεφύρωτες αντιφάσεις. Μετά από αυτό το στάδιο της ιστορικής εξέλιξης, η προσπάθεια δημιουργίας «εθνικής ενότητας» μεταξύ όλων των τάξεων ενός έθνους που χωρίζονται από ανταγωνιστικές αντιθέσεις θα είναι μια μάταιη, αντιδραστική προσπάθεια. Η «ενότητα» ενός καταπιεσμένου έθνους που χωρίζεται και διαλύεται από τον καπιταλισμό, μετά απ'αυτό το στάδιο, μπορεί να εδραιωθεί μόνο από το προλεταριάτο και γύρω από το προλεταριάτο.

Οι συγκλονιστικές εξελίξεις και οι αναταραχές στο Κουρδιστάν γενικά, και ειδικά στο Νότιο Κουρδιστάν τους τελευταίους μήνες, μπορούν να εξηγηθούν επιστημονικά μόνο σε αυτή τη βάση. Η αστική τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι δεν έχουν πλέον τον χαρακτήρα να οδηγήσουν τον αγώνα ενός λαού για απελευθέρωση. Χρησιμοποιούν αυτόν τον αγώνα απλώς για να εμφανιστούν ως «κομιστές δύναμης» απέναντι στους ιμπεριαλιστές αφεντικά, βασιζόμενοι στη δύναμη αυτή για να αποκτήσουν φήμη και αποδοχή, ώστε να έχουν πλεονεκτήματα στη σχέση τους με το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο. Βάζουν πάντοτε τα ταξικά τους συμφέροντα πάνω από τα συμφέροντα του "έθνους". Η προσπάθεια στραγγαλισμού της επανάστασης της Ροζάβα από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις του Νότιου Κουρδιστάν, είναι ένα χαρακτηρηστικό παραδειγμα.

Πράγματι, ακόμη και το παράδειγμα της Καταλονίας αρκεί για να δείξει πώς οι ιμπεριαλιστές ενωποιούν δράση και λόγο κατά του δικαιώματος ενός λαού για αυτοδιάθεση και την επιθυμία του να αποσχιστεί και να δημιουργήσει το δικό του κράτος. Το παράδειγμα της Καταλονίας έδειξε ότι η έκφραση ελευθερίας ενός λαού είναι αρκετή να κάνει να φανούν τα αιματηρά πρόσωπα όλων των ιμπεριαλιστών. Άλλη μια φορά και στην πράξη: ο ιμπεριαλισμός στοχεύει στην κυριαρχία και όχι στην ελευθερία, στην πολιτική αντίδραση και όχι στην δημοκρατία.

Δύο είναι οι εναλλακτικές λύσεις γιά τις εθνικές απελευθερωτικές μικροαστικές επαναστατικές πολιτικές δυνάμεις: είτε θα συνεχίσουν και θα εμβαθύνουν τη συνεργασία με τον ιμπεριαλισμό, γυρίζοντας την πλάτη στην υπόθεση της εθνικής ελευθερίας, ειτέ βασιζόμενοι στα συμφέροντα των φτωχών -εργατικών τάξεων θα προχωρήσουν τον αγώνα κατά του ιμπεριαλισμού και της αστικής τάξης που συνεργάζεται μαζί του, ως το τέλος, και θα οδηγήσουν τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα στη νίκη. Ο δεύτερος δρόμος που περιλαμβάνει τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό βγάζει αναγκαστικά στο σοσιαλισμό. Ετσι κερδίζεται η διεθνής αλληλεγγύη, η δύναμη και η ενέργεια του παγκόσμιου προλεταριάτου, των εργαζόμενων λαών και των επαναστατικών δυνάμεών.

Τα εθνικά απελευθερωτικά κινήματα, τα οποία αναπτύχθηκαν στον αγώνα κατά του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού, εξακολουθούν να αποτελούν σημαντική συνιστώσα και ισχυρό δυναμικό της παγκόσμιας επανάστασης, παρόλο που έχουν χάσει την δύναμη τους και την εξάπλωση που είχαν στο παρελθόν. Αυτά τα κινήματα πλησιάζουν πιο κοντά στις επαναστάσεις της κοινωνικής απελευθέρωσης και στο σοσιαλισμο, καθώς αποκτούν εθνικό - ταξικό περιεχόμενο.

ΑΔΥΝΑΜΟΣ ΚΡΙΚΟΣ: ΤΟΥΡΚΙΑ

Ενώ πραγματοποιείται ένας παγκόσμιος ταξικός -εμφύλιος πόλεμος μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου και η επαναστατική κατάσταση ωριμάζει στις περισσότερες χώρες του ιμπεριαλιστικού καπιταλιστικού συστήματος, δε θα περίμενε κανείς η Τουρκία και το Κουρδισταν να βρίσκονται σε άλλη κατάσταση. Αντίθετα, η επαναστατική κατάσταση και ο εμφύλιος πόλεμος, για τριάντα περίπου χρόνια διεξάγωνται στα εδάφη των δύο αυτών χώρων.

Η Τουρκία έχει μονοπωλειακή καπιταλιστική οικονομία. Η βιομηχανική δομή της μονοπωλιακής καπιταλιστικής οικονομίας είναι αδύναμη και εξαρτάται από τον ιμπεριαλισμό. Αυτή η οικονομία βρίσκεται σε δομική κρίση και, για το λόγο αυτό, εισέρχεται από τη δεκαετία του 1970 και μετά, σε ισχυρές κρίσεις, σε ακανόνιστα χρονικά διαστήματα. Σε κάθε περίοδο κρίσης ενώ πολλοί καπιταλιστές αποκλείονται, λίγοι καπιταλιστές ενισχύονται και συσσώρευουν τεραστια κεφαλαια. Τα ιμπεριαλιστικά κράτη και τα μονοπώλεια επιβάλλουν στο τουρκικό κράτος και στο ντόπιο κεφάλαιο που είναι μέσα στην κρίση, τους όρους πλήρους ελευθερίας εισόδου στην οικονομία, για τα ιμπεριαλιστικά μονοπώλεια ώστε να μετατρέψουν τη σχέση ημιεξάρτησης σε σχέση πλήρους εξάρτησης. Αυτοί οι όροι ήταν καταστροφή για την εργατική τάξη.

Η μονοπωλιακή κεφάλαιακή τάξη της Τουρκίας, ενώ έπαιρνε οικονομικές αποφάσεις που της υπαγορεύονταν από τους ιμπεριαλιστές, αντιμετώπισε ένα ισχυρό κίνημα της εργατικής τάξης και του εργάζομενου λαού. Προς το τέλος της δεκαετίας του '70, η Τουρκία, συνάντισε μια πολιτική κρίση που συνοδεύονταν από μια οικονομική κρίση, δηλαδή συναντήθηκε με την επαναστατική κατάσταση και τον εμφύλιο πολέμο. Ο ταξικός πόλεμος μεταξύ εργατικής τάξης και της κεφαλαιακής τάξης, επανάσταση-αντιεπανάσταση, είχε φτάσει σε επίπεδα εμφυλίου πολέμου. Οι επαναστατικές μαζικές δράσεις και οι ένοπλες συγκρούσεις είχαν εξαπλώθει, σε όλη την Τουρκία και το Κουρδιστάν, καταλήψεις σε εργοστάσια από την εργατική τάξη και απεργίες που είχαν αυξηθεί δραματικά. Οι γειτονιές στις μεγάλες πόλεις είχαν ξεφύγει από τον έλεγχο του κράτους, σε πολλές πόλεις του Κουρδιστάν και της Τουρκίας η ύπαρξη του κράτους είχε πάρει εικονική μορφή. Στην πραγματικότητα, ζούσαμε μια επανάσταση.

Οι συνθήκες που δεν αναλύθηκαν σωστά από τα επαναστατικά κινήματα της Τουρκία και του Κουρδιστάν, αξιολογήθηκαν σωστά από τους ιμπεριαλιστές και την μονοπωλιακή κεφαλαιακή τάξη. Στις 12 Σεπτεμβρίου 1980, ο φασιστικός τουρκικός στρατός έκανε ένα στρατιωτικό πραξικόπημα με την καθοδήγηση των ΗΠΑ και άλλων ιμπεριαλιστικών κρατών για να τερματίσει αυτή την επαναστατική κατάσταση. Οι στρατιωτικοί που κατέλαβαν την εξουσία συνοψήσαν την κατάσταση στα εξης:'' εάν δεν κάναμε αυτό το πραξικόπιμα οι κομουνιστές θα ήταν τώρα στη θέση μας''

Το φασιστικό πραξικόπημα κατέστειλε το επαναστατικό μαζικό κίνημα με βίαιη καταπίεση και τρομοκρατία, απαγόρευσε απεργίες και διαδηλώσεις, κατέστειλε την επαναστατική κατάσταση. Τα συνδικάτα, οι ενώσεις, τα επαναστατικά περιοδικά και οι εφημερίδες απαγορεύτηκαν. Τα κατακτημένα δικαιόματα της εργατικής τάξης καταργήθηκαν, όλες οι οργανώσεις των εργαζομένων και των δημοσίων υπαλλήλων διαλύθηκαν. Η κρίση του μονοπωλιακού καπιταλισμού έστω και προσωρινά είχε ξεπεραστεί, με την επιδείνωση της εκμετάλλευσης και τη δημιουργία νέων δυνατοτήτων για συσσώρευση κεφαλαίου.

Ωστόσο, αυτή η κατάσταση άλλαξε μετά από λίγα χρόνια, η εργατική τάξη είχε αρχίσει να σηκώνει κεφάλι, στο Κουρδισταν ο απελευθερωτικός αγώνας του κουρδικού λαού αρχισε να δυναμώνει. Η δεκαετία του '90 ήταν η εποχή που η επαναστατική κατάσταση επανεμφανίστηκε και ο ταξικός πόλεμος πήρε μορφή εμφυλίου πολέμου. Οι εξεγέρσεις, οι ξεσηκωμοί, οι ένοπλες και άοπλες συγρούσεις, διαδέχονταν το ένα το άλλο. Οι φυλακές έχουν γίνει ένα σημαντικό συστατικό του επαναστατικού πολέμου. Οι αστικές κυβερνήσεις αντέχαν για ένα ή δύο χρόνια το πολύ, και στη συνέχεια έπρεπε να εγκαταλείψουν τη θεση τους για μια άλλη την αστική κυβέρνηση. Ούτε η μπουρζουαζία μπορούσε να κυβερνάει όπως παλιά, ούτε οι εργατικές τάξεις ήθελαν να κυβερνηθούν όπως παλιά. Στο Κουρδιστάν, οι μαζικές ενέργειες συνεχίζονται με τη μορφή εξεγέρσεων και ξεσηκωμών, το αντάρτικο κίνημα εξελίσσεται διαρκώς και οι ένοπλες μορφές πολέμου γίνονται τόσο βαθιές όσο και εκτεταμένες. Οι εξεγέρσεις, οι ξεσηκωμοί, οι επαναστατικές μαζικές δράσεις, οι ένοπλες μορφές του αγώνα συνεχίστηκαν και φτάνουν μεχρι σήμερα.

Η μονοπωλιακή κεφαλαιακή τάξη και οι ιμπεριαλιστές ανταποκρίθηκαν σε αυτή την εξέλιξη της επανάστασης, ενισχύοντας τη θρησκευτική φασιστική εξουσία, οπλίζοντας με το χέρι του κράτους την παρακρατική φασιστική μάζα την έσπρωξαν επάνω στις επανάστατικές δυνάμεις, κάνοντας σφαγές και βομβαρδίζοντας τις πόλεις. Οι πόλεις του Κουρδιστάν κάηκαν, οι άνθρωποι κατασφάχτηκαν, τους σκότωσαν με χημικά όπλα, κτήρια καταστράφηκαν με τις οβίδες των τανκς και οι ανθρωποι θάφτηκαν ζωντανοί κάτω απ'αυτά.

Παρόλα αυτά η φασιστική τρομοκρατία δεν κατάφερε να σταματήσει τον αγώνα της Τουρκίας και του Κουρδιστάν. Οι εργαζόμενοι λαοί των δύο χωρών εξακολουθούν να απαντούν στις φασιστικές καταπιέσεις και τρομοκρατία με εξεγέρσεις και ξεσηκωμούς. Η λαϊκή εξέγερση (στο Γκεζί), του Ιουνίου 2013 και η κουρδική εξέγερση της 6ης-8ης Οκτωβρίου 2014 (εξέγερση Koμπάνι) ως οι πιο δυναμικές εξεγέρσεις, πέρασαν στην ιστορία. Πραγματοποιήθηκαν πολυάριθμες επαναστατικές μαζικές ενέργειες, προσπάθειες εξέγερσης και ξεσηκωμοί μεταξύ αυτών των δύο εξεγέρσεων και μέτα απ'αυτές.

Η Λαϊκη Εξέγερση της 6 - 8 Οκτ, 2014 και Ιουν 2013, ήταν μια κρίσιμη καμπή στην ιστορία της Τουρκίας και του Κουρδιστάν. Αυτές οι δύο εξεγέρσεις έφεραν την κοινωνική επανάσταση στην Τουρκία να έχει γίνει συγκεκριμενό πρακτικό γεγονός. Η Τουρκία και το Κουρδιστάν, έγιναν πια χώρες στις οποίες οι αντιφάσεις έχουν συσωρευτεί, οι σύγκρουσεις εντείνονται, τα κοινωνικά γεγονοτα αυξάνουν δραματικά, και η μονοπωλιακή κεφαλαιακή τάξη έγινε ανίκανη να διατηρήσει την κυριαρχία της, χωρίς να καταφεύγει στη φασιστική τρόμοκρατια.

Αυτός ο τόπος, όπου η επανάσταση έχει γίνει ένα τρέχον, πρακτικό θέμα, είναι επομένως ο αδύναμος κρίκος της ιμπεριαλιστικής-καπιταλιστικής αλυσίδας. Οι ιμπεριαλιστές και η κεφαλαιακή μονοπωλιακή τάξη της Τουρκίας, προκειμένου να μη σπάσει αυτό τον αδύναμο κρίκο, χρησιμοποιούν όλα τα μέσα και τους τρόπους, ακόμη και μαζικές δολοφονίες και εξωτερικούς πολέμους. Για το λόγο αυτό, η θρησκευτική φασιστική εξουσία στην κορύφη της οποίας είναι ο Ερντογάν υποστηρίζεται από τα ιμπεριαλιστικά κράτη, ιδιαίτερα από τις ΗΠΑ και τη Γερμανία. Ο φόβος των ιμπεριαλιστών είναι η κατάρευση της θρησκευτικής φασιστικής εξουσίας και του Ερντογάν μέσω μιας λαϊκής εξέγερσης.

Οι συνθήκες εξέγερσης συνεχίζουν βαθαίνοντας. Η μονοπωλιακή κεφαλαιακή τάξη συγκεντρώνει όλες τις δυνάμεις του κράτους στα χέρια του Ερντογάν και της θρησκευτικής φασιστικής εξουσίας για να διατηρήσει την κυριαρχία της στις συνθήκες της εξέγερσης, ενώνοντας όλες τις αντεπαναστατικές δυνάμεις πίσω από τον Ερντογάν. Προκειμένου να κερδησεί τον εμφύλιο πόλεμο, κατευθύνεται σε εξωτερικό πόλεμο καταλαμβάνοντας και προσαρτώντας την επικράτεια άλλων χωρών. Αλλά όλες αυτές οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν ως λύση δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να ωριμάσουν την επανάσταση. Αυτό έχει μόνο μια εξήγηση:το αστικό σύστημα συντρίβεται και διαλύεται μαζί με όλα τα θεσμικά του όργανα.

Θα πρέπει να σημειωθεί ωστόσο, ότι το αστικό σύστημα δεν καταστρέφεται από μόνο του, εκτός αν η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι λαοί καταρρίψουν το αστικό σύστημα με μια επανάσταση με βάση τη βία. Για τον καπιταλισμό δεν υπάρχει απόλυτο αδιέξοδο από την κρίση. Οι επαναστατικές δυνάμεις, οι κομμουνιστές θα πρέπει να καταφέρουν να επωφεληθούν από την κρίση του μονοπωλιακού καπιταλισμού για τη νίκη της επανάστασης. Η πρϋπόθεση για να είναι κανείς επαναστάτης είναι να ξέρει να επωφεληθεί από την κρίση του καπιταλισμού, για τη νίκη της επαναστασης, και την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας. Εκτός από αυτό, όλα όσα κάνουμε και λέμε είναι κενό γράμμα. Επειδή ο κάθε αστός είναι έτοιμος να πει και να αποδεχθεί, οτι ο καπιταλισμός βρίσκεται σε κρίση, η αστική κοινωνία αποσυντίθεται και καταρρέει. Η διαφορά του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης- του κομμουνιστικού κόμματος, από τους αστούς είναι οτι θέλει να κατεδαφίσει την αστική κυριαρχία που βρίσκεται σε συνθήκες κρίσης και να περάσει την πολιτική εξουσία στα χέρια των εργαζομένων.

Δυστυχώς, οι επαναστατικές δυνάμεις της Τουρκίας και το Κουρδιστάν στο θέμα αυτό δεν ακολούθησαν μια επαναστατική πολιτική μέχρι σημέρα. Αντί να επωφεληθούν από τις οικονομικές και πολιτικές κρίσεις του μονοπωλιακού καπιταλισμού δηλαδή από την επαναστατική κατάσταση για να κατεδαφήσουν την αστική κύριαρχία, έχουν επιδιώξει να κερδίσουν τα δικαιόματα εντός συστήματος και να επεκτείνουν τις ελευθερίες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ: ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΥΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Ένα κόμμα που συνδέεται με τους επαναστατικούς στόxoυς της εργατικής τάξης είναι το κόμμα που ξέρει πώς να επωφεληθεί από την επαναστατική κατάσταση για την επανάσταση και καθορίζει ανάλογα τις πολιτικές του.

Το ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό σύστημα περνάει μια βαθιά, καταστροφική επαναστατική κρίση σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο αγώνας μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου συνεχίζεται με τη μορφή εμφυλίου πολέμου και παγκοσμίως. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, τα επαναστατικά κόμματα πρέπει να είναι έτοιμα να εκμεταλλευτούν την κρίση για τη νική της επανάστασης, να έχουν καθαρότητα στόχου, να διαθέτουν ταλέντο ηγεσίας, να έχουν αποφασιστικότητα να κατακτήσουν την εξουσία και να κατεδαφισουν την αστική κυριαρχία.

Το μεγαλύτερο πλήγμα των σοσιαλ- ρεφορμιστικών και οπορτουνιστικών κομμάτων στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα είναι η απομάκρυνση της εργατικής τάξης από το στόχο της κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας. Στην Ευρώπη, αυτό προέκυψε με τη μορφή του «Ευρωπαϊκού Κομμουνισμού». Σε άλλες ηπείρους και χώρες φάνηκε σε άλλες μορφές. Όποια και αν είναι η μορφή της, η κοινή τους γραμμή είναι η απομάκρυνση από το στόχο της εξουσίας και o συμβιβασμός με την αστική τάξη. Η κυρίαρχη μορφή αυτής της γραμμής είναι η υπεράσπιση μιας "υπερ-ταξικής διακυβέρνησης'', και μιας ''δημοκρατίας'' της οποιάς το ταξικό περιεχόμενο έχει αφερεθεί. Για το λόγο αυτό, αναγνωρίζουμε οτι τα σοσιαλ-ρεφορμιστικά και οπορτουνιστικά κόμματα, απομακρύνουν τις εργαζόμενες μάζες, την εργατική τάξη, τις κοινωνικές δυνάμεις της επανάστασης από το στόχο της εξουσίας. Τους αναγνωρίζουμε επειδή βάζουν αυτόν τον στόχο στο τέλος, ενώ θα έπρεπε να είναι ο πιο σημαντικός σε περιόδους επαναστατικής κρίσης.

Σε περιόδους επαναστατικής κρίσης - και τώρα περνάμε από μια τέτοια κρίση σε όλο τον κόσμο - το καθήκον του επαναστατικού κόμματος είναι να επωφεληθεί από την επαναστατική κρίση για επαναστατικούς στόχους. Ο στόχος αυτός, η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας η οποία είναι η πρώτη πύλη για την κατάκτηση της πλήρους εξουσίας, είναι ανάγκη να γίνει ο πρώτος, βασικός στόχος των επαναστατικών περιόδων κρίσης, και κανένας άλλος στόχος δεν μπορεί να προοϋγηθεί. Ένα επαναστατικό κόμμα δεν μπορεί να προσεγγίσει το θέμα με οποιονδήποτε άλλο τρόπο.

Το καθήκον ενός επαναστατικού κόμματος είναι καθώς εκμεταλλεύεται την επαναστατική κρίση, να οδηγήσει την επανάσταση στη νίκη, να καταλάβει την εξουσία, να δημιουργήσει μια επαναστατική κυβέρνηση και να σπάσει όλη την αντίσταση της αστικής τάξης των εκμεταλλευτών, βασιζόμενο σ'αυτή την επαναστατική κυβέρνηση. Δεν χρειάζεται να πει κανείς ότι αυτό το δύσκολο καθήκον δεν μπορεί να επιτευχθεί με ειρηνικά μέσα και σε συμβιβασμό με την αστική τάξη. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με μια δικτατορία που θα επιβληθεί στην αστική τάξη, από μια επαναστατική κυβέρνηση η οποία δεν περιορίζει τον εαυτό της σε κανένα νόμο.

Τα κόμματα που προβάλλουν την ιδέα του ευρωπαϊκού κομουνισμού και τα άλλα σοσιαλ-ρεφορμιστικά κόμματα, προσπαθούν να φοβίσουν τις εργαζόμενες μάζες, τους καταπιεσμένους, τους εκμεταλλευόμενους με αυτή την ιδέα της «δικτατορίας». Αυτοί αποκρύπτουν, με τον τρόπο αυτόν, από τις μάζες οτι όλες οι μορφές εξουσίας της αστικής τάξης στην ουσία, είναι μια δικτατορία της αστικής τάξης.

Δεν ήταν ο Μαρξ που αναφέρθηκε πρώτη φορά στον ταξικό αγώνα. Η έννοια του ταξικού αγώνα βρέθηκε και χρησιμοποιήθηκε πριν από τον Μαρξ. Η υπεροχή του Μαρξ από την άποψη αυτή, είναι οτι επέκτεινε την έννοια του ταξικού αγώνα, στην εννοια της δικτατορίας του προλεταριάτου. Ο Μαρξ εδειξε οτι ο ταξικός αγώνας, σε κάποιο στάδιο της ανάπτυξης του μετάπεται σε εμφύλιο πόλεμο και μετά αναγκαστικά εξελίσεται σε δικτατορία του προλεταριάτου. Η ανωτερότητα του Μαρξ είναι εδώ. Ως εκ τούτου, ένα κόμμα που αποδέχεται την έννοια του ταξικού αγώνα αλλά δεν τον οδηγεί σε δικτατορία του προλεταριάτου, δεν αξίζει το όνομα ούτε του κομουνιστικού, ούτε του επαναστατικού.

Η κατάληψη της πολιτικής εξουσίας καθώς εκμεταλευέται την επαναστατική κρίση είναι η πρώτη πύλη που ανοίγετε στο δρόμο που πηγαίνει στη δικτατορία του προλεταριάτου και από κει στην αταξική κοινώνια. Το καθήκον των επαναστατικών και των κομμουνιστικών κομμάτων είναι να εκμεταλευτούν με επαναστατικό τρόπο την επαναστατική κρίση του καπιταλισμού για να ανοίξουν αυτή την πρώτη πύλη.

Τα σοσιαλ-ρεφορμιστικά και οπορτουνιστικά κόμματα που πιστεύουν στην αθανασία του καπιταλισμού δεν εκφράζουν φανερά αυτές τις απόψεις τους. Αντιθέτως, θεωρούν την καπιταλιστική κρίση ως ένα ατύχημα, ένα προσωρινό σφάλμα, και σκέφτονται ότι μετά από λίγο όλα θα επιστρέψουν στην παλιά κατάσταση, στη ρουτίνα. Έτσι, αντί να κάνουν κάλεσμα στις μάζες, στην εργατική τάξη, στους καπιεσμένους λαούς, για την κατεδάφηση αυτού του συστήματος με μια επανάσταση, αντί να τους προετοιμάζουν για μια επανάσταση, τους καλούν στον αγώνα για μεταρρυθμίσεις οι οποίες δεν είναι τίποτα άλλο παρά διορθώματα και μπαλώματα.

Σε εποχές επαναστατικής κρίσης, η πολιτική αυτή που ακολουθούν τα σοσιαλ-ρεφορμιστικά και οπορτουνιστικά κόμματα είναι ένα φιλί της ζωής που δίνεται στην αστική τάξη ως κυρίαρχη τάξη. Αυτό το φιλί της ζωής ειδικά σε συνθήκες εξεγέρσεων, και δραματικής αύξησης των επαναστατικών μαζικών δράσεων, όσο είναι σωτήριο για την αστική τάξη, τόσο είναι θανάσιμο για την εργατική τάξη και τους καπιεσμένους λαούς.

Τα σοσιαλ-ρεφορμιστικά και οπορτουνιστικά κόμματα τα οποία έχουν βάλει τις έννοιες της επανάστασης, του σοσιαλισμού και του κομουνισμού στα ονομάτά τους για να επωφεληθούν από τις τάσεις και τις συμπάθειες των μαζών με τη συμβιβαστική ταξική πολιτική τους, στην ουσία χάνουν τη γη κάτω απ'τα πόδια τους και ανοίγουν το δρόμο της πολιτικής τους χρεοκοπίας. Τα πιο μαζικά κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης πτωχεύσαν επειδή ακολούθησαν, αυτή τη συμβιβαστική πολιτική. Πρώτον πτωχεύσαν πολιτικά, κατόπιν διαλύθηκαν οργανωτικά.

Αυτή η ντροπιαστική πτώχευση των κομμάτων που υπερασπίστηκαν τον ''ευρωπαϊκό κομουνισμό'' δεν πήγαζε ούτε από προσωπικά λάθη, ούτε από ένα απροϋπολόγιστο ατύχημα. Αντίθετα, αυτή η πολιτική πτώχευση και η οργανωτική αποσύνθεση ήταν το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της πολιτικής γραμμής που ακολούθησαν.

Τώρα στην Ευρώπη και σε πολλά μέρη του κόσμου, εμφανίζονται ομάδες, κόμματα και πολιτικές οργανώσεις που στρέφονται προς τις επαναστατικές, μαρξιστικές-λενινιστικές ιδέες. Οι επαναστατικές δυνάμεις που ενπεριέχονταν στα σοσιαλ-ρεφορμιστικά και οπορτουνιστικά κόμματα χωρίζουν το δρόμο τους από αυτά τα κόμματα και μετατοπίζονται σε μια επαναστατική γραμμή. Αυτή η αντικειμενική κατάσταση είναι αποτέλεσμα της βαθιάς κρίσης της κυριαρχίας της αστικής τάξης. Στην εποχή της επαναστατικής κρίσης ενώ τα σοσιαλ-ρεφορμιστικά και οπορτουνιστικά κόμματα βάζουν πλάτη στην υπηρεσία της αστική τάξης η επαναστατική κρίση ξεχωρίζει την ήρα απ'το στάρι.

Τα επαναστατικά κόμματα, οι οργανώσεις, οι ομάδες που αναδείχτηκαν τελευταία και προσπαθούν να οργανωθούν, όσο και να είναι αδύναμα, εφ'όσον προχωρούν σε μια πολιτική γραμμή σύμφωνα με τα επαναστατικά συναισθήματα και προσδοκίες των εκμεταλευομένων, καταπιεσμένων μαζών, το μέλλον τους ανήκει. Αυτό που έχει σημασία, αυτό που καθορίζει είναι οι επαναστατικές πολιτικές και το επαναστατικό προγραμμα. Ξέρουμε πια πως τα ''κομουνιστικά κόμματα'' που είχαν μια τεράστια δύναμη ενώ δεν είχαν επαναστατικές πολιτικές και επαναστατικό πρόγραμμα, διαλύθηκαν και χάθηκαν.

Η ουσία των επαναστατικών πολιτικών που ένα επαναστατικό κόμμα πρέπει να θέσει είναι η κατεδάφηση της αστικής κυριαρχίας και το πέρασμα της πολιτικής εξουσίας στα χέρια του προλεταριάτου ως πρώτο, βασικό και κύριο στόχο. Αυτό είναι ζωτικής σημασίας, ειδικά σε περιόδους επαναστατικής κρίσης. Η ουσία των επαναστατικών πολιτικών στις εποχές επαναστατικής κρίσης, -αυτή η κρίση που προκύπτει από εξωτερικό πόλεμο ή από εμφύλιο πόλεμο, ή για οποιοδήποτε άλλο λόγο, δεν αλλάζει- είναι να επωφελήθει από την κρίση στην οποια έχει πέσει η αστική τάξη για να κατεδαφήσει την αστική κυριαρχία, για τη νίκη της επανάστασης, και την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας.

Η επαναστατική κατάσταση και ο εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο έχουν πλέον εξαπλωθεί σ'όλη την επιφάνεια του κόσμου. Αυτή η κρίση του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος δεν είναι ένα προσωρινό ατύχημα, αλλά είναι το αποτέλεσμα καταστροφικών εσωτερικών αντιφάσεων του καπιταλισμού που έχουν ωριμάσει ιδιαίτερα. Δεν υπάρχει ένας αλλά πολλοί αδύναμοι κρίκοι στην ιμπεριαλιστική-καπιταλιστική αλυσίδα. Δεν υπάρχει ένας αλλά πολλοί κρίκοι στην αλυσίδα, που είναι έτοιμοι να σπάσουν.

Στις συνθήκες στις οποίες οι καταπιεσμένες, εκμεταλλευόμενες μάζες είναι γεμάτες από μια λαχτάρα για έναν "άλλο κόσμο" εκτός από τον καπιταλιστικό και φωνάζουν ότι αυτός ο άλλος κόσμος που προσδοκούν είναι "εφικτός", τα επαναστατικά και κομμουνιστικά κόμματα, μπορούν να γράψουν στις σημαίες τους μόνο τα εξής:

Όλη η εξουσία, των εργατών.

Όλος ο κόσμος, των εργατών.

*Εμφύλιος πόλεμος:στην τουρκική γλώσσα και ιστόρια, είναι ο εσωτερικός-εμφύλιος πόλεμος. Επειδή, λοιπόν, η Τουρκία απαρτίζεται από πολλά διαφορετικά φύλα και θρησκεύματα, ο εμφύλιος δεν είναι ένας πόλεμος μεταξύ μιάς φύλής, ούτε μεταξύ διαφορετικών φυλών, ή θρησκευτικών ομάδων. Είναι η εξέληξη του ταξικού αγώνα, που από ένα επίπεδο και πέρα αποκτά χαρακτηριστικά ένοπλης πάλης, και μετατρέπεται σε ταξικό πόλεμο. Το ίδιο ισχύει και για τον παγκόσμιο εμφύλιο πόλεμο, όταν αναφέρεται στο κείμενο.